«Θέλω να πάω σπίτι μου και φοβάμαι να πάω μόνη μου». Αυτά ήταν κάποια από τα τελευταία λόγια της 28χρονης που ύστερα από λίγα λεπτά άφησε την τελευταία της πνοή τραυματισμένη θανάσιμα από το μαχαίρι πρώην συντρόφου της μπροστά από την είσοδο αστυνομικού τμήματος. Είχε πάει για να ζητήσει να τη μεταφέρουν με περιπολικό στο σπίτι της επειδή φοβόταν ότι εκείνος την παρακολουθούσε με σκοπό να της κάνει κακό.
Η Κυριακή τελικά αντέδρασε όπως της πρότειναν και με ψυχραιμία κάλεσε την Άμεση δράση, που μόνο Άμεση δεν αποδείχθηκε τελικά. Ο «αστυνομικός» που έτυχε να σηκώσει το τηλέφωνο θεώρησε το κάλεσμα της για βοήθεια υπερβολικό χωρίς να γνωρίζει τίποτα για την σχέση της 28χρονης και του 39χρονου δολοφόνου της, παρά μόνο τα πολλά ψυχολογικά προβλήματα που η Κυριακή ανέφερε ότι είχε ο πρώην της και δεν μπήκε καν στον κόπο να ρωτήσει ούτε το όνομα της. Στο μόνο πράγμα που έδωσε έστω και ελάχιστη σημασία ήταν η λέξη «πρώην».
Το μόνο λογικό που μπορούμε να πούμε είναι ότι ζώντας ως άντρας σε αυτή την εποχή και κυρίως ως αστυνομικός στην Ελλάδα θα έπρεπε να είχε φανταστεί τι θα μπορούσε να συμβεί. Ωστόσο,αυτός απλά αγνόησε τον φόβο της κοπέλας και θεώρησε ότι απλά είχαν μια σχέση που τελείωσε άσχημα… τίποτα το επικίνδυνο.
Έχω να κάνω λοιπόν την εξής ερώτηση.
Αν ποτέ φοβηθούμε ή χρειαστούμε βοήθεια να πάρουμε τηλέφωνο στην αστυνομία ή θα μας αντιμετωπίσουν και εμάς όπως την δολοφονημένη Κυριακή;
Να προτιμήσω να καλέσω τον πατέρα μου ή το 100 και άμα καταλήξω τελικά στο δεύτερο θα με αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο;
Να ανακουφιστώ ή να τρομοκρατηθώ ακόμη περισσότερο για το αν θα προλάβει να φτάσει το περιπολικό στην ώρα του ή βασικά για το αν θα ξεκινήσει από το τμήμα;
Σκέφτομαι ίσως τελικά καλύτερα να πάρω όντως ταξί, αυτό τουλάχιστον δεν θα αργήσει.
Ο φόνος της άτυχης Κυριακής ξύπνησε πολλούς και πολλές από εμάς. Μας συντάραξε. Κορίτσια γυμνασίων και λυκείων από όλη την Ελλάδα τραγουδούν ενωμένα για τις γυναικοκτονίες. Εκπομπές, ειδήσεις, συνεντεύξεις, άρθρα σε εφημερίδες και ιστοσελίδες αναφέρουν την 28χρονη. Αλλά δεν αφορά μόνο αυτή, από την κλήση της με τον «αστυνομικό» καταλαβαίνουμε πως ένας άντρας δεν θα καταλάβει και δεν μπορεί να καταλάβει τον φόβο μιας κοπέλας. Το τραγούδι λέει «Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα θρηνούμε μια κόρη, αδερφή και μητέρα», δεν αφορά μόνο την Κυριακή γιατί κάθε γυναίκα θα μπορούσε να είναι στην θέση της.
Ελπίζω και ζήτω κάποια μέρα όλες οι γυναίκες να νιώθουμε ασφαλείς να γυρίζουμε σπίτι μας το βράδυ, να αρνηθούμε ο,τι δε μας αρέσει χωρίς να υποστούμε συνέπειες, να κάνουμε ή να μην κάνουμε όλα όσα μπορεί ένας άνδρας να κάνει χωρίς κανέναν φόβο. Και μέχρι να σταματήσει αυτό το κακό να τρέμει το κράτος, να κλείνουν οι δρόμοι, να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει!
Άντα Μ.